“Volgens mij is iedereen tegenwoordig wel een keer depressief geweest.” Ik zat op een terras in Utrecht te lunchen met een vriendin die ik zo’n 7 jaar niet had gezien. Het was als vanouds, de eerste 10 minuten schoten we om de twee seconden in de lach. We hadden een hoop bij te kletsen. Aandachtig luisterden we naar elkaars verhalen – sommige vrolijk en sommige wat minder vrolijk – vaak knikkend vol herkenning. In de auto naar huis kon ik alleen maar dankbaar en trots zijn. Ik bedacht me dat mijn generatie best wel fucked is maar juist dat maakt ons sterker dan ooit.
Tijdens de laatste jaren van mijn studie wisten mijn klasgenoten en ik al dat het zeer moeilijk was om een baan te vinden. Vaste contracten waren verleden tijd en bij sollicitaties was je er ‘één van de vele’. What to do? We hoorden constant dat alles waar wij hard voor werkten en studeerden eigenlijk toch niet haalbaar was. Maar toch gingen we door en knokten we keihard om net iets beter te zijn, net iets anders te zijn en maar duimen dat wij wel goed genoeg waren voor het succesvolle leven. De prestatiedruk was hoog.
Het leven van tegenwoordig is een soort snelkookpan. Zelfs de meest getalenteerde – en bevoorrechte – mensen hebben moeite een goede balans te vinden tussen hun nooit eindigende werk en hun gezinsverplichtingen, grip te houden op de constante stroom informatie en mails, en om te gaan met voortdurend hoge stress.
– Christine Carr in het boek Niets meer aan doen
Tijdens mijn depressie voelde ik mij alleen, ik voelde mij de grootste mislukkeling op aarde en wist dat ik gefaald had. Mijn leven was eigenlijk nog maar net begonnen maar toch had ik gefaald in het leven. Het lukte mij namelijk niet meer om alle balletjes hoog te houden terwijl dat wel van mij verwacht werd, van mezelf en van de grote boze buitenwereld. Jaren lukte het mij te jongleren met de ballen van het leven (en het leven heeft best grote cojones) maar opeens ging het niet meer. Ik kon ze niet eens meer oprapen van de grond want alles was te zwaar en ik werd overgenomen door schaamte.
Ik faalde in mijn leven waarin ik grote druk op mijzelf uitoefende omdat ik beter wilde zijn dan mijn buurman in de collegebanken, meer wilde feesten dan het meisje achter de bar en perfectionisme als een positieve eigenschap zag. Mijn leven moest Social Media waardig zijn. Social Media maakt meer kapot dan je lief is.
Ik voelde mij alleen in mijn verdriet en een mislukkeling omdat ieder ander het wél voor elkaar had. Of voor elkaar leek te hebben. Nu besef ik dat ik helemaal niet alleen was. Dat mijn buurman in de collegebanken ook lusteloos thuis zat, het meisje achter de bar niet kon stoppen met drinken omdat ze dan zou gaan voelen en dat alle mensen die perfectionisme als een goede eigenschap zagen de balletjes een voor een uit hun handen lieten vallen. Perfectie is een illusie. Perfectie bestaat niet.
Ik was helemaal niet alleen, veel van mijn leeftijdsgenoten zijn gevallen. In 2015 was het aantal jonge werknemers dat thuis zat met een burn-out hoger dan ooit. Sterker nog, in de jaren daarvoor kwam een burn-out hoofdzakelijk voor in de leeftijdscategorie 40-55, of bij werknemers met jonge kinderen.
Maar afgelopen weekend besefte ik iets dat mijn hart deed vlammen van dankbaarheid. Want er ontstaat ook heel veel moois uit de moeilijkheden die wij tegenkomen. De laatste tijd sta ik steeds vaker versteld over hoe ontzettend sterk mijn vrienden en vriendinnen zijn. Wanneer ik verhalen hoor over onzekerheden, depressies en verdriet hoor ik ook steeds meer verhalen over kracht, geluk en liefde. Verhalen over vertrouwen in je eigen kracht en geloven dat het allemaal goed komt, hoe hobbelig de weg ook is. De belangrijke dingen in het leven worden ook echt weer belangrijk.
Familie, vrienden, genieten, lekker eten, ontspannen, gelukkig zijn en vertrouwen. Vertrouwen hebben in je eigen kracht. Lekker leven, fijn werken en lief zijn voor jezelf. Het leven omarmen dat is belangrijk!
We staan bewuster in het leven dan ooit. We zijn gevallen, moesten knokken voor ons plekje en soms duurt het een hele tijd voordat we de put weer uitkomen. Maar als we er eenmaal uit zijn dan maken we de wereld een stukje mooier. Want we beseffen wat belangrijk is; ons geluk, het geluk van een ander en onze gezondheid. Maar ook de zon die op je gezicht schijnt, de libelle die voorbij fladdert, lange lunches met een vriendin en koffiedrinken bij je moeder. En dankbaar zijn. Dankbaar zijn voor de kleine dingen en de grote dingen.
Ze zeggen dat je het gemiddelde bent van de vijf mensen waar je het meeste tijd mee doorbrengt. Ik besef mij dat ik heel veel geluk heb. Ik ben dankbaar voor de mensen om mij heen die ervoor zorgen dat ik een mooier en beter mens kan zijn.
Vertrouw op je eigen kracht en maak daarmee de wereld mooier. Want wanneer je eenmaal je eigen kracht gevonden hebt dan bestaat er geen concurrentie meer.
Blijf jezelf, want dan ben je het allermooist.
Volg It’s a Food Life op Facebook | Instagram | Bloglovin’ | Twitter | Pinterest
Lees – als je zin hebt – ook:
Bederf niet wat je hebt door te verlangen naar wat je niet hebt.
Hallo 2016, ik ben niet bang voor jou
De ramp van negatief denken
No Comments