2018 was het jaar van de extremen. Het jaar waarin ik het grootste deel van de tijd zwanger was, jezus wat was ik zwanger. Het jaar waarin we verhuisden naar ons prachtige nieuwe huis. Het huis waarin we onze kinderen gaan grootbrengen. Bijzonder om dat te bedenken. Het jaar waarin ik mijn baan verloor, iets wat nu zo onbelangrijk lijkt. Maar het was bovenal het jaar waarin ik moeder werd, en mijn vader kanker kreeg.
Het jaar waarin emoties zo fucking hard uit de bocht vlogen dat ik soms niet eens meer wist wie ik was.
Ik heb gelachen, gehuild en liefgehad. Ben op mijn zwakst geweest en heb oerkrachten meegemaakt waarvan ik niet wist dat ik ze in me had.
Ik heb opgegeven en ben doorgegaan. Heb mijn lieve bijzondere man, familie en vrienden opnieuw leren kennen. Het was een jaar dat ik niet snel zal, maar soms wel zal willen vergeten. Gelukkig staat er tegenover groot verdriet ook groot geluk. Onze kleine man. Onze prachtige kleine beer.
In 2019 gaan we ontelbaar veel herinneringen maken. Aandacht geven aan wat écht belangrijk is. Weer wat beter voor onszelf zorgen en de mensen die we liefhebben dichtbij ons houden.
Ik ga lachen, huilen en liefhebben.
Pap, bedankt dat je me leert wat liefde is, wat trots kan doen en dat er altijd een reden is om op te staan. Om door te gaan, altijd klaar te staan en te genieten van de kleine dingen. Een glimlach, een knuffel, familie en vrienden. Jij leert me wat leven is. Jij leert me wat belangrijk is. En dan niets in het leven vanzelfsprekend is.
Pepijn, bedankt dat je me leert wat liefde is, wat trots kan doen en dat er altijd een reden is om op te staan. Om door te gaan, altijd klaar te staan en te genieten van de kleine dingen. Een glimlach, een knuffel, familie en vrienden. Jij leert me wat leven is. Jij leert me wat belangrijk is. En dan niets in het leven vanzelfsprekend is.
No Comments